Rodzina: araliowate (Araliaceae).

To zarówno jedyny przedstawiciel rodziny araliowatych we florze Polski, jak też jedyne pnącze, którego liśce nie opadają na zimę. Bluszcz pospolity jest gatunkiem śródziemnomorsko-atlantyckim, w Polsce występuje na całym obszarze - częściej na zachodzie i południu. Na stanowiskach wysuniętych na wschód i północ oraz położonych wyżej nad poziomem morza, rośnie w formie płożącej i rzadziej kwitnie. Jest gatunkiem chronionym.

Łodyga płożąca się lub pnąca, na starych okazach wykształcają się pędy zwisające. Oprócz korzeni mocujących roślinę w ziemi i dostarczających substancji odżywczych, na pędach wyrastają liczne korzenie przybyszowe, służą wyłącznie jako organy czepne - nie wnikają w tkanki i bluszcz nie osłabia drzew, które są dla niego podporą.

Wykształca dwie postaci skórzastych zimozielonych, skrętolegle ułożonych liści (w młodości owłosionych, później nagich - budowa włosków jest wskaźnikiem przy oznaczaniu bluszczu do podgatunków). Pędy płonne mają liście 3–5 klapowe-trójkątne, te rosnące na pędach kwitnących (zwieszających się) są jajowate lub jajowatolancetowate, całobrzegie, zaostrzone i silnie lśniące.

Kwiaty obupłciowe, drobne, 5-krotne, zebrane w baldachowate półkuliste wiechy.

Owocem jest kulisty pestkowiec zawierający 3 do 5 trójkanciastych, nerkowatych nasion.

Bluszcz jest rośliną długowieczną. Pierwszy raz zakwita po około dziesięciu lalach - okras kwitnienia przypada na wrzesień i październik, owoce dojrzewają wiosną następnego roku. Cała roślina jest trująca, szczególnie owoce.

W zasadzie bluszcz w naturze rośnie w wilgotnych lasach liściastych, jednak jest gatunkiem tolerującym zarówno gleby lekko kwaśne jak również zasadowe, jest cienioznośny, ma duże zdolności przystosowawcze, co pozwala mu opanowywać siedliska suche i słoneczne, jednak klimat nie może być kontynentelny, tzn. z mroźnymi ostrymi zimami i suchymi gorącymi latami. Nie znosi soli w glebie.

Istniej wiele naturalnie występujących podgatunków bluszczu oraz bardzo dużo odmian uprawnych. W uprawie jest niewymagający, zarówno w ogrodach, jak i domowych uprawach doniczkowych. Jako roślina ozdobna stosowany od starożytności, gdzie miał znaczenie w kulcie bóstw Egiptu, Grecji i Rzymu - w tradycji wielu narodów jako symbol wierności i trwałości życia. Jest rośliną miododajną, leczniczą i kosmetyczną.